泰文的音韻好美啊，我好像終於抵達門口了，拉起門環在扣扣扣。早就過了讀詩的年紀，沒想到會因為泰文閱讀課，看起泰國詩人的詩。而且還滿觸動我的。
關於泰國詩人เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์（Naowarat Pongpaiboon），這首เพียงความเคลื่อ
ชั่วเหยี่ยวกระหยับปีกกลางเปลวแดด
ร้อนที่แผดก็ผ่อนเพลาพระเวหา
พอใบไม้ไหวพลิกริกริกมา
ก็รู้ว่าวันนี้มีลมวก
เพียงกระเพื่อมเลื่อมรับวับวับไหว
ก็รู้ว่าน้ำใสใช่กระจก
เพียงแววตาคู่นั้นหวั่นสะทก
ก็รู้ว่าในหัวอกมีหัวใจ
โซ่ประตูตรึงผูกถูกกระชาก
เสียงแห่งความทุกข์ยากก็ยิ่งใหญ่
สว่างแวบแปลบพร่ามาไรไร
ก็รู้ได้ว่าทางยังพอมี
มือที่กำหมัดชื้นจนชุ่มเหงื่อ
ก็ร้อนเลือดเดือดเนื้อถนัดถนี่
กระหืดหอบฮวบล้มแต่ละที
ก็ยังดีที่ได้สู้ได้รู้รส
นิ้วกระดิกกระเดี้ยได้พอให้เห็น
เรี่ยวแรงที่แฝงเร้นก็ปรากฏ
ยอดหญ้าแยงหินแยกหยัดระชด
เกียรติยศแห่งหญ้าก็ระยับ
สี่สิบปีเปล่าโล่งตลอดย่าน
สีสิบล้านไม่เคยเขยื้อนขยับ
ดินเป็นทรายไม้เป็นหินจนหักพับ
ดับเป็นหลับตลอดถ้วนทั้งตาใจ
นกอยู่ฟ้านกหากไม่เห็นฟ้า
ปลาอยู่น้ำย่อมปลาเห็นน้ำไม่
ไส้เดือนไม่เห็นดินว่าฉันใด
หนอนย่อมไร้ดวงตารู้อาจม
ฉันนั้นความเปื่อยเน่าเป็นของแน่
ย่อมเกิดแก่ความนิ่งทุกสิ่งสม
แต่วันหนึ่งความเน่าในเปือกตม
ก็ผุดพรายให้ชมซึ่งดอกบัว
และแล้วความเคลื่อนไหวก็ปรากฏ
เป็นความงดความงามใช่ความชั่ว
มันอาจขุ่นอาจข้นอาจหม่นมัว
แต่ก็เริ่มจะเป็นตัวจะเป็นตน
พอเสียงร่ำรัวกลองประกาศกล้า
ก็รู้ว่าวันพระมาอีกหน
พอปืนเปรี้ยงแปลบไปในมณฑล
ก็รู้ว่าประชาชนจะชิงชัย
輕輕一動
鷹翼只要輕輕一振
就可緩和太陽的高熱。
一片葉子稍稍顫動
即是宣布風將蒞臨。
反射的漣漪微微一閃
昭告河水清澈；不，不是玻璃。
一絲絲痛楚在眼中流露，
宣告心的存在。
深鎖的大門上叮噹作響的鐵鍊
放大了悲慘的哀嚎。
遠方閃現的微弱燈光
低聲說著：「有一條路，有一條路。」
第一次久候，汗淋淋，熱烘烘，
終於敲擊----何等幸福！----敲擊又落下，
升起又降下，每一回都知道
幸福的滋味如何。
受擊的手指，虛弱地握著，移動著，
仍有足夠的力氣傳遞力量，
就像在岩塊縫隙上方光榮地
搖頭擺腦的纖細蘆葦葉片。
四十年的空虛----一個沉默的國家。
四千萬人民不敢稍有舉動。
土壤變沙子，木頭變石塊，
全然靜止，不聞，不睹。
就像鳥兒不留意天空，
魚兒未察覺水的存在，
或者蚯蚓被泥土包綑，
或者蟲蛆對髒亂視若未睹。
腐爛確然爬行過安靜的沼澤；
然而自腐朽中會生出
最初微弱的騷動----輕輕一動
一片美麗的蓮花田等候著。
微微的騷動，無關乎邪惡，
優雅而美，承諾正在成型。
寂靜之中一片漆黑，
起點已經開始。
寺廟鼓聲咚咚響起，
另一個聖日又來臨。
隆隆的槍聲迴盪空中，
請聽人民的吶喊。
ร้อนที่แผดก็ผ่อนเพลาพระเวหา
พอใบไม้ไหวพลิกริกริกมา
ก็รู้ว่าวันนี้มีลมวก
เพียงกระเพื่อมเลื่อมรับวับวับไ
ก็รู้ว่าน้ำใสใช่กระจก
เพียงแววตาคู่นั้นหวั่นสะทก
ก็รู้ว่าในหัวอกมีหัวใจ
โซ่ประตูตรึงผูกถูกกระชาก
เสียงแห่งความทุกข์ยากก็ยิ่งใหญ
สว่างแวบแปลบพร่ามาไรไร
ก็รู้ได้ว่าทางยังพอมี
มือที่กำหมัดชื้นจนชุ่มเหงื่อ
ก็ร้อนเลือดเดือดเนื้อถนัดถนี่
กระหืดหอบฮวบล้มแต่ละที
ก็ยังดีที่ได้สู้ได้รู้รส
นิ้วกระดิกกระเดี้ยได้พอให้เห็น
เรี่ยวแรงที่แฝงเร้นก็ปรากฏ
ยอดหญ้าแยงหินแยกหยัดระชด
เกียรติยศแห่งหญ้าก็ระยับ
สี่สิบปีเปล่าโล่งตลอดย่าน
สีสิบล้านไม่เคยเขยื้อนขยับ
ดินเป็นทรายไม้เป็นหินจนหักพับ
ดับเป็นหลับตลอดถ้วนทั้งตาใจ
นกอยู่ฟ้านกหากไม่เห็นฟ้า
ปลาอยู่น้ำย่อมปลาเห็นน้ำไม่
ไส้เดือนไม่เห็นดินว่าฉันใด
หนอนย่อมไร้ดวงตารู้อาจม
ฉันนั้นความเปื่อยเน่าเป็นของแน
ย่อมเกิดแก่ความนิ่งทุกสิ่งสม
แต่วันหนึ่งความเน่าในเปือกตม
ก็ผุดพรายให้ชมซึ่งดอกบัว
และแล้วความเคลื่อนไหวก็ปรากฏ
เป็นความงดความงามใช่ความชั่ว
มันอาจขุ่นอาจข้นอาจหม่นมัว
แต่ก็เริ่มจะเป็นตัวจะเป็นตน
พอเสียงร่ำรัวกลองประกาศกล้า
ก็รู้ว่าวันพระมาอีกหน
พอปืนเปรี้ยงแปลบไปในมณฑล
ก็รู้ว่าประชาชนจะชิงชัย
輕輕一動
鷹翼只要輕輕一振
就可緩和太陽的高熱。
一片葉子稍稍顫動
即是宣布風將蒞臨。
反射的漣漪微微一閃
昭告河水清澈；不，不是玻璃。
一絲絲痛楚在眼中流露，
宣告心的存在。
深鎖的大門上叮噹作響的鐵鍊
放大了悲慘的哀嚎。
遠方閃現的微弱燈光
低聲說著：「有一條路，有一條路。」
第一次久候，汗淋淋，熱烘烘，
終於敲擊----何等幸福！----敲擊又落下，
升起又降下，每一回都知道
幸福的滋味如何。
受擊的手指，虛弱地握著，移動著，
仍有足夠的力氣傳遞力量，
就像在岩塊縫隙上方光榮地
搖頭擺腦的纖細蘆葦葉片。
四十年的空虛----一個沉默的國家。
四千萬人民不敢稍有舉動。
土壤變沙子，木頭變石塊，
全然靜止，不聞，不睹。
就像鳥兒不留意天空，
魚兒未察覺水的存在，
或者蚯蚓被泥土包綑，
或者蟲蛆對髒亂視若未睹。
腐爛確然爬行過安靜的沼澤；
然而自腐朽中會生出
最初微弱的騷動----輕輕一動
一片美麗的蓮花田等候著。
微微的騷動，無關乎邪惡，
優雅而美，承諾正在成型。
寂靜之中一片漆黑，
起點已經開始。
寺廟鼓聲咚咚響起，
另一個聖日又來臨。
隆隆的槍聲迴盪空中，
請聽人民的吶喊。
（譯文取自http://www.hgjh.hlc.edu.tw/~chenli/Pongpaiboon.htm，由陳黎與張芬齡所譯）
發表迴響