June 2015 彙整

ครั้งที่แล้วฉันไปเที่ยวเมืองไทยมา 20 วัน ในการเดินทางครั้งนั้น ฉันอยากที่จะเดินทางซึมซับบรรยากาศไปเรื่อยๆ โดยไม่ยอมเป็นทาสของเวลาอีก

เพราะฉะนั้นนฉันจึงมีเวลาซาบซึ้งใจกับความงดงามของภาษาไทยโดยเฉพาะ ใช่แล้ว การเดินทางครั้งนี้มันช่วยกระตุ้นฉันได้เป็นอย่างดีไปด้วยการกระตุ้น ซึ่งทำให้ฉันยิ่งรับรู้ว่า ฉันชอบเรียนรู้เกี่ยวกับภาษาไทยเป็นชีวิตจิตใจ ทั้งนี้ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานั้น ภาษาไทยคือสิ่งที่ฉันตั้งธงไว้ในใจเสมอ

ดูเหมือนขับเคลื่อนด้วยความรู้สึกเหนือเหตุผล ฉันจะสังเกตกิริยาท่าทาง และการพูดจา และท่าทีของคนไทยอย่างละเอียดถี่ถ้วน นอกจากจะตระหนักและรู้ถึงแนวทางการดำเนินชีวิตของคนไทย และการคิดตามแบบวิธีไทย ยังทำให้ฉันไม่รู้สึกเสียใจที่ได้เคยทุ่มเทเวลาให้กับการเรียนภาษาไทยมากมาอีกด้วย

เพราะฉะนั้น ฉันไม่ใช่นักท่องเที่ยวแบบนั้นอีกแล้ว แค่ได้สัมผัสกลิ่นอายของประเทศไทยก็รู้สึกเพลิดเพลินใจเป็นอย่างมาก ฉันมักจะแสวงหาประสบการณ์อันแสนกว้างใหญ่และล้ำลึกในทุกๆ ช่วงนาที

เนื่องจากฉันสามารถอ่านภาษาไทยอันยากแสนยากได้ บางครั้งตัวอักษรไทยมันยังราวกับเสียงที่ดังกังวานขึ้นในใจ อันที่จริงประสบการณ์ที่พักที่เมืองไทยนั้นไม่ได้สมบูรณ์แบบนัก ฉันอาจจะหลงทางบ่อยๆ หรือเบื่อรถที่ติดมาก แต่ชีวิตจริงๆเป็นเช่นนั้น ซึ่งต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวาน

（本篇非泰文使用者請慎入，因為會覺得無聊死了吧555）

學泰文後，我看曼谷這個城市的觀感也改變了。更好奇，而路上的泰文都叫我分心。只是，我以為自己在曼谷活力滿滿，可是半夜醒來，房間的燈亮著，竟連自己是什麼時候睡著的都忘了。感官在城市時放大，也需要更多能量去處理它，想想，不過週一我還在清邁，可是那時間竟然想著想著就遠了。

在清邁活動，出門前，我習慣先查好要去所在的泰文地名，比如想去換錢，在清邁的紅燈區 loi khro 路上，查了泰文後整個太驚喜，ลอยเคราะห์，好喜歡這兩個字，是行星之動，還是命運之飄浮未定。但，當然都是我自己在想，其實是神的名字啦，雖然 เคราะห์ 有運氣／惡運的意思，但這裡應該解為惡運，才得「去去惡運走」的意思。而該路上就有拜奉 พระลอยเคราะห์ 的佛寺，故得此名。

今天去看曼谷的MOCA（當代藝術博物館）看展，為 ธงชัย ศรีสุขประเสริฐ （Thongchai Srisukprasert）這個出身清邁得獎無數的藝術家目眩神迷，他作品之靈氣逼人，又帶著一點古靈精怪，怎麼說，館中作品水準不錯，但難免還是有一些匠氣的或是歌功頌德的，或是被傳統綁縛鬆不了身的，你看了就覺得，哦，一般般。但 ธงชัย 的作品有一種閉上眼睛還飄在眼前的穿透力，那是關於靈的一種，你知道有些東西是本質性的天份，強求不來的，這樣一想有點殘忍不是嗎。

但它還是在這個時空在這個界限被運用出來了，成為一個這個世界與那個世界的媒介，想像力是飛得很高的風箏，非常高遠也飄浮著。但它終究是有所本的，那是佛教的宇宙觀。我站在，寶藍光亮色澤的佛陀前（พระโพธิญาณ，查了字典說是佛教的啟示），你要說它很特別那沒有，可我眼睛離不開它，可它繁複寧靜，又帶著一點澄透的溫潤，讓我眉心竟有一點輕輕被搔著的感覺，甚至看了一輪展之後，我走下來，又再次走到它面前。而我被海洋靜靜盪著。我悄聲念著，trust me, it's paradise.

我一向愛吃，但即使泰國美食這麼多，這一回二十天的泰國行，卻使我開始練習吃得少一點。這是泰國人教我的事。

一天清早，我睡眼惺忪，走進老城民宿附近的泰式自助餐店（ร้านข้าวแกง）吃早飯，點了炒青菜及碎肉炒茄子跟一個筍絲排骨湯，結帳時竟然是102B，我嚇到都醒了，2B是冰塊，100B就是那些飯菜錢囉。長住泰國已久的友人說，像他含飲料有時甚至會吃到200B，因為我們用吃台灣自助餐的習性，會點到好幾個菜，其實泰國人通常只會點一到兩個菜，價格自然不會那麼貴。

我突然有一種被打醒的感覺，真的，大部分的泰國人吃得很簡單，一碟一飯一菜，就豐盛自足。

好的，我要大推這次我在曼谷後六天的住宿，Baan Dinso 2（Baan Dinso本館也是很有名的hostel，但價格比較高），位在民主紀念碑旁的鉛筆路上（這條路是五世皇時期蓋的），相當舒服，單人房潔白乾淨挑高也夠，可以選擇有view的面對民主紀念碑房，不過也會吵一點，雖然共用浴室，但每天都有底迪清掃好幾次，相當乾淨，而且基本上是男女分層，我住三樓，只有女用衛浴，住客都是女生，這樣一晚我當時是訂是610B，雖然聽說它早餐很不錯，但鉛筆路上走一下，過小運河處就有個早市，不管咖啡或是各種泰式傳統食物一應俱全，吃完再買點水果吃，在菜市場還可以買食物供僧，真的是很棒的地方。

最緊要的交通問題，以班次很多的公車來說好了，民主紀念碑有15號公車（票價6.5B）到MBK（約30min），或79路冷氣公車（票價13B）到四面佛，到勝利紀念碑或mochit的車就更多啦。要坐船就走一段或坐公車去碼頭。

*** 肯定是一種關於泰國的冷知識

曼谷河邊文創區 The Jam Factory，有著大樹庭院，書店，咖啡店與一間好餐廳 the Never Ending Summer，雖然菜色單價是略高了一些，不過環境真的很舒服，菜不只盛盤漂亮，味道也很好唷。我同時滿愛看他們臉書粉絲頁轉的關於餐廳的圖文，常常都可以學到一些關於食物的單字。不過暫時還沒打算要寫這家餐廳，而是看到泰國鯖魚的照片，讓我想起之前很想分享的泰國冷知識。

市場上幾乎都有的泰國歪脖魚，屬於泰式鯖魚 ปลาทู，或煎或炸或醃漬，在泰國料理中非常容易看得到，因為容易腐壞，一開始就會經過煮熟處理（把脖子折斷，放進竹簍裡燙過鹽水，所以脖子的角度很奇怪555），再於市場上以竹簍為單位販售。

古早時候，由於泰國經濟不豐，能吃得起肉類的人比較少，價廉物美的鯖魚就是很重要的蛋白質來源。前一陣子，在看泰文老師很推薦的泰國知名的作家 คึกฤทธิ์ ปราโมช Kukrit Pramo（有皇室背景，祖父是二世皇的兒子，曾是泰國總理）寫的雜文時讀到，這鯖魚曾是形同石油之於世界經濟一樣，之於泰國是很重要的經濟指標呢。